Tüm ilişkiler bir alma/verme dengesi üzerine kuruludur. Emek ve vakit verip bir ücret alırız, ilgi ve sevgi verip karşılığında sevgi bekleriz. Ebeveynler dahi bakım ve sevgi verip saygı ve sevgi beklerler. Bu nedenle ilişkilerdeki alma/verme gayet insani bir durumdur ve hemen her şeyde bunu gözlemleyebiliriz.
Ancak bazı ilişkilerde terazi bir tarafa ağır basar. Kendimizi partnerimize karşı çok fazla verirken bulabiliriz. Vakit, ilgi, sevgi, destek, fedakarlık, maddiyat gibi şeyleri aldığımızdan çok daha fazla veriyorsak toksik bir ilişki sahibi olabiliriz. Partnerimiz hastalık, yas vb. gibi zor bir dönemden geçiyor olabilir; bu durumda fazla vermek tabi ki anlaşılırdır. Ancak sürekli çok fazla vermek bizi bir noktadan sonra yıpratacak, o noktaya kadar vermiş olmanın duygusuyla daha çok vermeye itecektir. Biz bir noktadan sonra vermezsek partnerimizi incitmek ya da kaybetmekten korkabiliriz. Ancak dur demezsek kendimizden çok şey kaybedeceğimiz kaçınılmaz sondur.
Bazılarımız çocukluğumuzda vermeyi çok öğrenmiş ve bunu yetişkinlikte de sürdürüyor olabiliriz. Hatta almayı pek bilmiyor da olabililiriz. Burada bizim için tehlikeli olan nokta hep almayı isteyen bir partnerle ilişki yaşamamızdır. Bir taraf hep alıp diğer taraf hep verdiğinde ilişki sorunsuz şekilde ilerliyor gibi gözükür. Kendinize şu soruyu sorabilirsiniz: “Yüzde kaç verdim kaç aldım?”. Eğer cevabınız 80-90 gibi büyük bir oransa bu konuda destek almanız faydalı olur. Çift terapisi etkili olabilir ancak bu durum bireyin iç dünyasından başladığı için bireysel terapi almak da çok önemlidir. Terapide bu durumun nedenlerini araştırıp farklı bir bakış açısı sunarız. Böylece kişi neyi neden yaptığını görüp daha sağlıklı ve daha az yorucu bir ilişkiye sahip olabilir.
